ای مه رخسار تو، مطــلع صبــــح یقین      غاشیه‌ی[۱] کبریات، شهپر روح الامین
آینــه‌دار رخــــت عارض ماه تمــــام      تکیه‌گه منبرت، پایه‌ی چرخ برین
سایه‌ی قد تو دید در چمــــن دلبــــری     کزسرخجلت بماند سرو سهی[۲] بر زمین
از گل رخسارتست لاله‌ی سیــــراب را      قطره‌‌ی آبی که هست بر جگر آتشین
خط جبین تو بود‌آن‌که‌شـــدست آشکار     بر ورق کاینات نقش رسول امین
آدم خاکی که بود پیــــش‌روِ انبیــــا     داغ قبول تو داشت بر سر لوح جبین
شحنه‌ی حکم ترا تیر قضــــا در کمـــان    بازوی امر ترا تیغ قدر بر کمین
زیر رکاب توانــــد شاه‌ســــواران ملک    غاشیه‌داران تو کارگزاران دین
خاتم اقبال تســت آن‌که به مُهــــر قبول    خشک و تر کاینات داشت به زیر نگین
بی تو کجا پی برد در حــرم کبــــریا      صوفی پرهیزگار زاهد خلوت نشین
خاک کف پای تست دامن آخر زمـــان     دست تو زان برفشاند بر دو جهان آستین
مدعیان نشنوند نعــــت کمــــال تو را     لایق هر گوش نیست دانه‌ی دُرّ ثمین

سبحــه‌ی کروبیــان ورد ثنای تو بــــاد
تا که به صبح نشور[۳] بر تو کنند آفرین[۴]